ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΔΑΜΙΑΝΟΥ*
Το μάθημα της Τεχνολογίας ξεκίνησε τη λειτουργία του στα Γυμνάσια και μετέπειτα στα Λύκεια πριν από λίγα χρόνια χωρίς τον επαρκή εξοπλισμό και εγκαταστάσεις. Πιστεύω, και αυτό δεν είναι μόνο δική μου άποψη ότι στο πρωτοποριακό μάθημα της Τεχνολογίας, οι μαθητές εργάζονται με χαρά και κέφι για τα πράγματα που κατασκευάζουν με τις γνώσεις και δεξιότητες που αποκτούν από έμπειρους καθηγητές που πάντοτε είναι δίπλα τους με αξιοζήλευτο τρόπο, έτοιμοι να τους προσφέρουν όποια βοήθεια χρειαστούν.
Αρκετά παιδιά γνωρίζουν εργαλεία που πρώτη φορά τα βλέπουν και τα χρησιμοποιούν με το σωστό τρόπο και ασφάλεια. Επίσης έρχονται σε επαφή με υλικά που τους είναι άγνωστα και τα διαμορφώνουν με διάφορους τρόπους. Το μάθημα συμπυκνώνει μέσα του την πρωτοτυπία και καινοτομία. Οι μαθητές εκείνο που κερδίζουν, χρόνο με το χρόνο, είναι η εξοικείωση τους με την τεχνολογία αλλά και με την ποικιλία θεμάτων όπως σχεδίαση, έρευνα, ηλεκτρονικά, μηχανισμοί, ρομποτική, ηλεκτρονική μνήμη και μικροελεγκτές, ηλεκτρικές μηχανές, κατασκευές-αντοχή υλικών, ψηφιακή ηλεκτρονική που περιλαμβάνει το μάθημα και που συνεχώς εμπλουτίζεται με νέα δεδομένα. Δυστυχώς η κοινωνία βλέπει με μισό μάτι το χώρο της τεχνολογικής και τεχνικής εργασίας τη στιγμή που όσο ποτέ άλλοτε το κράτος χρειάζεται άτομα για χειρονακτική εργασία. Σήμερα, στην εποχή των μεγάλων προσδοκιών, ολονών μας τα σχέδια είναι φορτισμένα σε μεγάλο βαθμό.
Ένα πράγμα που οι άνθρωποι σήμερα πρέπει να καταλάβουν είναι ότι η κοινωνία μας, η παραγωγική μας μηχανή, αλλά και η οικονομία μας δεν χρειάζεται «γραφιάδες» ,αλλά και τεχνικούς κάποιοι από τους οποίους ξεκίνησαν με την αγάπη που είχαν στο μάθημα της Τεχνολογίας. Αν αυτό δεν το συνειδητοποιήσουμε τότε το κόστος που θα πληρώσουμε θα είναι ακριβό.
Η εισαγωγή της Τεχνολογίας στα σχολεία μας σίγουρα θα συμβάλει αποφασιστικά στην αλλαγή αυτής της λανθασμένης νοοτροπίας.
Εκπρόσωπος της ΔΗΚΙ Καθηγητών στο ΚΔΣ ΟΕΛΜΕΚ.
ΣΧΟΛΙΑ