ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΥΡΑΤΣΑ*

Εσύ αγαπημένε μου πολίτη, που με βλέπεις στο δρόμο και μου λες “Καλά την έχετε εσείς, τι θέλετε πάλι και βγαίνετε στους δρόμους; τι να πούμε εμείς;’’ εσύ, ναι εσύ θα έπρεπε να ντρέπεσαι γιατί  σε λάθος άνθρωπο απευθύνεσαι.  Προτιμότερο να αποταθείς σε αυτούς που σε κυβερνούν, αυτούς που ψήφισες, αυτούς που σ’ έφεραν σε αυτή τη θέση της μιζέριας και της λιτότητας,  αυτούς που σου προσφέρουν μισθό πείνας και σε εξευτελίζουν καθημερινά, που φορτώνουν χρέη το παιδί σου και ποτέ δεν θα μπορέσει να ξεπληρώσει,   αυτούς που σε θυμούνται μόνο όταν έχει εκλογές, σε αυτούς να αποταθείς, όχι σε μένα.

Αγαπημένε μου συμπολίτη, δεν χρεοκόπησα εγώ την χώρα, δεν έκλεισα εγώ τη Λαϊκή, τις Κυπριακές αερογραμμές και τον Συνεργατισμό. Δεν κούρεψα εγώ τον κυπριακό λαό, ούτε υποσχέθηκα της κόρης μου (να ναι καλά το παιδί) ότι θα ανοίξω τα ταμεία του κράτους εάν χρειαστεί να φιλοξενήσω τη Γιουροβίζιον στην Κύπρο. Φαίνεται όμως αγαπητέ φίλε ότι αυτούς τους φοβάσαι και δεν θέλεις να τα βάλεις μαζί τους, επομένως βρήκες εμένα ως εξιλαστήριο θύμα, για να φορτώσεις τις ενοχές σου. Φοβάσαι μήπως  χαλάσετε  τις πελατειακές σας σχέσεις, ζεις με την ελπίδα του βολέματος, γιατί σου υποσχέθηκαν ότι μια μέρα θα βρουν εργασία στο παιδί σου. Μ΄ αυτό τον τρόπο όμως καταδικάζεις και υποτιμάς  το ίδιο το παιδί σου, γιατί ως πρότυπο που είσαι, δεν είσαι και το καλύτερο.

Εγώ ακόμα όμως δεν έχω  καταλάβει  γιατί είσαι απέναντι μου. Εγώ είμαι αυτός που φροντίζει και διδάσκει στα παιδιά σου πώς να διεκδικούν και πώς να αγωνίζονται για τα δίκαια τους, ούτως ώστε να αποφύγουν τα δικά σου λάθη.  Είμαι αυτός που θλίβεται και ψάχνει να βρει λύσεις, όταν το παιδί σου μου αναφέρει ότι δεν μπορεί να διεκπεραιώσει  την εργασία του γιατί δεν έχει Υπολογιστή, εγώ που μιλώ για ώρες με το παιδί σου προσπαθώντας να βρω απαντήσεις για οτιδήποτε τον απασχολεί,  εγώ που εφημερεύω το διάλειμμα και φροντίζω το παιδί σου να είναι ασφαλές  και να μην κινδυνεύει από τυχόν ανεπιθύμητους εξωσχολικούς, είμαι αυτός που προσπαθώ να του διδάξω, εκτός από το αντικείμενο μου,  την αξιοπρέπεια, αυτή δηλαδή που χάθηκε εδώ και χρόνια και ψάχνουμε μήπως την ξαναβρούμε, αυτός είμαι λοιπόν. Εάν δεν πείστηκες ακόμη, μίλα που και που με το ίδιο παιδί σου και ρώτα να μάθεις ποιος είμαι.

Αγαπημένε μου πολίτη, παραδειγματίσου από την εκδήλωση διαμαρτυρίας αυτών που θα έπρεπε να ευγνωμονείς  αντί να κατηγορείς,  γιατί σου έδειξαν επιτέλους το δρόμο.  Η παρουσία εκεί των 5 χιλιάδων εκπαιδευτικών έξω από το ΥΠΠ ήταν παρουσία αξιοπρέπειας. Τα 10 χιλιάδες  μάτια  κοιτούσαν μακριά και έψαχναν την ελπίδα που εγώ και εσύ χάσαμε. Σταμάτα να παρασύρεσαι  από κάποια πληρωμένα Μ.Μ.Ε που  παρουσιάζουν τους εκπαιδευτικούς ως καιροσκόπους και χαραμοφάηδες.

Γιατί πρέπει να ξέρεις παραπληροφορημένε μου φίλε, ότι και εμάς μας έχουν ξεγελάσει, μας έχουν μειώσει κατά 35% τους μισθούς, μπορεί να ακούγεται παράξενο αλλά  ο καθαρός μισθός που παίρνω στο σπίτι είναι χαμηλότερος από αυτόν που έπαιρνε ένας απλός εργάτης πριν 15 χρόνια, μας έχουν μειώσει την κρατική σύνταξη και το εφάπαξ ενώ σε αυτοί που έχουν μονιμοποιηθεί μετά την 1^η Οκτωβρίου 2011 δεν θα πάρουν, ούτε εφάπαξ, ούτε κρατική σύνταξη, βλέπεις έχουν  δημιουργήσει εκπαιδευτικούς πολλών ταχυτήτων.  

Έχουν επίσης καταργήσει  τα οδοιπορικά, πούλησαν ψεύτικες ελπίδες στους νέους, ότι θα διορίζονταν, οδήγησαν με τις «δήθεν» μεταρρυθμίσεις αρκετούς συνάδελφους στο δρόμο της ανεργίας  και άλλα πολλά,  με αποκορύφωμα να επιθυμούν τώρα, με ετσιθελικές και παράνομες αποφάσεις,  να υλοποιήσουν και τον τελευταίο τους στόχο, που δεν είναι άλλος από τη διάλυση του δημόσιου σχολείου και την υποβάθμιση των εκπαιδευτικών.  Κάνουν μάλιστα επίδειξη δυνάμεως, θέλοντας  να φιμώσουν το συνδικαλισμό  και να στείλουν τους συνδικαλιστές πίσω στην έδρα.

Δεν είναι τυχαίος όμως ο τελευταίος τους στόχος, κάποιοι αγαπητέ μου φίλε θέλουν να εξυπηρετήσουν το κεφάλαιο δίνοντας οικονομικά κίνητρα σε αυτούς που επιθυμούν να ενταχθούν στα ιδιωτικά σχολεία. Ναι φίλε μου, όπως το ακούς είναι, θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν την παιδεία, ούτως ώστε να καταστεί «είδος πολυτέλειας» η μόρφωση  του παιδιού σου. Φυσικά να ξέρεις, ότι ποτέ δεν θα το παραδεχτούν.  Απόδειξη όμως είναι ότι τα τελευταία χρόνια, χρησιμοποιούν  μόνο λογιστικούς και οικονομικούς όρους, λες και η παιδεία είναι λογιστική πράξη. Ακολουθούν κατά γράμμα τις εισηγήσεις της παγκόσμιας τράπεζας και πληρώνουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, σε γνωστούς λογιστικούς οίκους για να ετοιμάζουν εκθέσεις «δήθεν εξορθολογισμού».  Αυτά και άλλα πολλά αγαπημένε μου φίλε, μας έχουν ξυπνήσει από το λήθαργο μας και ελπίζω να ξυπνήσουν και σένα.

Εμείς λοιπόν κάναμε και θα συνεχίσουμε να κάνουμε τον αγώνα μας,  σου δείξαμε το δρόμο και περιμένουμε να ενώσουμε δυνάμεις. Εμείς θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε για ένα κράτος, που να είναι κοντά στους πολίτες του, οικοδομημένο στις πανανθρώπινες αξίες του αλληλοσεβασμού και της συλλογικότητας. Ονειρευόμαστε ένα αύριο, όπου θα έχουμε επανακτήσει τη χαμένη μας αξιοπρέπεια.

Γι’ αυτό λοιπόν στην επόμενη εκδήλωση διαμαρτυρίας, σε περιμένουμε, έλα και εσύ να μας στηρίξεις, έλα και εσύ να στείλεις το δικό σου μήνυμα, προς τους σωστούς αποδέκτες και όχι σε μένα. Ο  αγώνας να ξέρεις είναι κοινός και στο τέλος αγαπημένε μου συμπολίτη, μαζί θα δικαιωθούμε.  Εμείς να ξέρεις, σε θέλουμε δίπλα μας και όχι απέναντι.

ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΥΡΑΤΣΑ

*Αντιπρόεδρος ΔΗΚΙ Καθηγητών – Μέλος του ΚΔΣ ΟΕΛΜΕΚ

Πηγή: Paideia News

Μεγάλη εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι για πρώτη φορά στην Κύπρο, επιχειρείται μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια από το ΥΠΠ και την Κυβέρνηση, να πλήξουν και να φιμώσουν τον συνδικαλισμό δια μέσου «δικτατορικών» μέτρων, παρεμποδίζοντας τους συνδικαλιστές να επιτελέσουν το έργο τους όπως προνοείται από το νόμο και τις διεθνείς συμβάσεις. Φαίνεται ότι  οι κυβερνώντες δυσκολεύονται πολύ στην εξεύρεση «εξαγοράσιμων» συνδικαλιστών, επομένως  προχώρησαν χωρίς κανένα απολύτως διάλογο, σε ετσιθελικές και παράνομες αποφάσεις.

Ένας από τους σκοπούς  του συνδικαλισμού είναι η προστασία των εργασιακών και μισθολογικών συμφερόντων των μελών που εκπροσωπεί μια συντεχνία.
Δε νομίζω να υπάρχει κάποιος που να αμφισβητεί ότι εάν δεν υπήρχαν στο παρελθόν οι δράσεις και οι αγώνες των συνδικαλιστών, τα δεδομένα που αφορούν μισθούς και όρους εργασίας θα ήταν πολύ διαφορετικά σήμερα. 

Αυτό που δικαιολογημένα μπορεί να επικρίνει κάποιος είναι τους «συνδικαλιστές» που προσπαθούν να αναρριχηθούν σε διάφορες θέσεις μέσω του συνδικαλισμού. Αυτούς  δηλαδή που από την μια μέρα στην άλλη εξαγοράζονται με μια «απόσπαση» είτε σε υπουργείο, είτε στο προεδρικό, είτε κάπου αλλού όπου γίνονται  συνοδοιπόροι με την εργοδοσία, πουλώντας αρχές και αξίες, τις οποίες υποτίθεται υπερασπίζονταν προηγουμένως. Αυτές οι πράξεις ορισμένων είναι που οδηγούν σήμερα στην ανυποληψία και στην απαξίωση του συνδικαλισμού. 

Μπορεί  αυτοί οι «συνδικαλιστές» να είναι λίγοι αλλά δυστυχώς στιγματίζουν και τους υπόλοιπους. Αυτοί οι λίγοι πρέπει να καταλάβουν ότι η υστεροφημία  είναι το μεγαλύτερο και  σημαντικότερο  έπαθλο του συνδικαλιστή. Αυτοί οι λίγοι θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι οι αγώνες των συνδικαλιστών δεν είναι εφήμεροι, απεναντίας θα μείνουν αποτυπωμένοι στη συνείδηση και στην μνήμη αυτών που υπερασπίστηκαν για χρόνια  αλλά  ακόμα και των ίδιων των παιδιών τους που θα θυμούνται και θα περηφανεύονται για το έργο τους. 

Η ΟΕΛΜΕΚ ως  συνδικαλιστική αλλά και εκπαιδευτική Οργάνωση δεν αγωνίζεται μόνο για τα συγκεκριμένα- μισθούς, όρους εργασίας, αλλά και για την προάσπιση των συμφερόντων του δημόσιου σχολείου και  το καλώς νοούμενο συμφέρον των μαθητών.

Λυπούμαι να παρατηρήσω όμως ότι το ΥΠΠ και η Κυβέρνηση έχουν αποτύχει να διαφυλάξουν το δημόσιο σχολείο και συνεχώς προχωρούν με «δήθεν» μεταρρυθμίσεις που στόχο έχουν την ιδιωτικοποίηση της Παιδείας. Έχουν υιοθετήσει κατά γράμμα τις εκθέσεις της παγκόσμιας Τράπεζας και έχουν δαπανήσει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για μελέτες από μεγάλους λογιστικούς οίκους, για να μας αποδείξουν ότι η παιδεία είναι μόνο λογιστική πράξη.   Εξάλλου είναι γνωστές και οι δηλώσεις του προέδρου του ΔΗΣΥ, περί προώθησης της ιδιωτικής παιδείας, προτάσσοντας μάλιστα  οικονομικά κίνητρα σε αυτούς που επιθυμούν να ενταχθούν σε ιδιωτικά σχολεία.

Τέλος,  οι συνδικαλιστές και η βάση των εκπαιδευτικών πρέπει να μείνουμε ενωμένοι, γιατί χωρίς τη βοήθεια και τη στήριξη του κλάδου, τίποτα δεν μπορεί να επιτευχθεί. Είναι επόμενο να γίνουν επιτηδευμένες προσπάθειες από κάποιους, προσπαθώντας να διχάσουν τους εκπαιδευτικούς αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα τους. Οι αγώνες για δικαίωση του έργου των εκπαιδευτικών αλλά και για την προστασία του δημόσιου σχολείου πρέπει να είναι κοινοί και επιβάλλεται να  συνεχιστούν μέχρι τέλους. Εάν χαθούν αυτοί οι στόχοι, τότε ο συνδικαλισμός απέτυχε και καλύτερα οι συνδικαλιστές να πάμε στα σπίτια μας.

ΑΝΤΡΕΑΣ ΜΑΥΡΑΤΣΑΣ

*Μέλος του ΚΔΣ ΟΕΛΜΕΚ / ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΚΙ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ

Πηγή: Paideia News