Ως συνήθως, οι χαρακτηρισμοί καλοπληρωμένοι, τεμπέληδες, ανάξιοι και καλοπερασάκηδες αμαυρώνουν την εικόνα των εκπαιδευτικών και εσκεμμένα δημιουργούν φαινόμενα απαράδεκτα εναντίον τους.
Βαρεθήκαμε να «τρώμε ξύλο», να μας χλευάζουν, να μας πετάνε αντικείμενα, να μας απειλούν, να μη μας σέβονται και στο τέλος να απολογούμαστε. Δεν είναι λίγες οι φορές που συνάδελφοι καθηγητές χτυπήθηκαν είτε από μαθητές είτε από γονείς και στο τέλος αποσιωπήθηκαν περιστατικά, προκειμένου να αποφευχθεί η διαδικασία της διερεύνησης από τους «ειδικούς» ερευνώντες λειτουργούς του ΥΠΠ, οι οποίοι πολλές φορές λειτουργώντας προδιατεθειμένοι εναντίον των εκπαιδευτικών, πιθανόν να απέδιδαν ευθύνες εκεί που δεν υπήρχαν.
Δεν είναι λίγες οι φορές, που γονείς απαξιώνουν τους εκπαιδευτικούς και ύστερα τους κατηγορούν ότι δεν εμπνέουν σεβασμό στο παιδί τους. Με αυτόν όμως τον τρόπο ακυρώνουν εκείνη τη σχέση πάνω στην οποία στηρίζεται το μεγαλύτερο μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας, τη σχέση μεταξύ μαθητή και εκπαιδευτικού.
Για κάποιους γονείς, οι ευθύνες του εκπαιδευτικού δεν έχουν τελειωμό. Αν το παιδί μείνει στάσιμο από απουσίες φταίει ο εκπαιδευτικός που δεν ειδοποίησε έγκαιρα. Αν πάρει χαμηλό βαθμό φταίνε τα θέματα που ήταν δύσκολα ή ότι αδικήθηκε από τον εκπαιδευτικό. Αν υποπέσει, ως παιδί, σε κάποιο παράπτωμα τότε φταίνε τα άλλα παιδιά που το παρέσυραν. Αν κάποιος εκπαιδευτικός του κάνει αυστηρή παρατήρηση ή επίπληξη τότε το έχει στοχοποιήσει.
Πρέπει επιτέλους οι γονείς να καταλάβουν ότι τα παιδιά ωριμάζουν μόνο όταν μάθουν να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Η πλήρης απαλλαγή των παιδιών από τις ευθύνες τους είναι ένας εύκολος και καλοστρωμένος δρόμος που όμως οδηγεί σε αδιέξοδο.
Οι εκπαιδευτικοί έχουν κουραστεί να προειδοποιούν εδώ και χρόνια την πολιτεία, ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει. Δεν θέλουμε να παίζουμε το ρόλο του εξιλαστήριου θύματος, δεν βασανίζουμε κανένα, αλλά απεναντίας, το ίδιο το σύστημα μας βασανίζει όλους. Δεν είναι δικός μας αυτός ο πόλεμος που έχει αρχίσει εδώ και λίγο καιρό γιατί ο δικός μας ρόλος είναι άλλος και τον γνωρίζουμε πού καλά.
Η υποκρισία μαζί με το «πάντα φταίνε οι άλλοι» δεν είναι δικό μας «σπορ» και είναι εξοργιστικό αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες, να επιρρίπτονται όλες οι ευθύνες στους εκπαιδευτικούς. Δεν είπαμε ποτέ ότι το «σπίτι» μας είναι «αγγελικά πλασμένο» και δεν αρνηθήκαμε ποτέ ότι υπάρχουν εκπαιδευτικοί (ελάχιστοι) που πρέπει να παραδώσουν τον μαρκαδόρο και να πάνε σπίτι τους.
Εμείς διαμαρτυρόμαστε για την έλλειψη ουσιαστικής και οργανωμένης προστασίας στα σχολεία, αλλά την ίδια ώρα οι γονείς σφυρίζουν αδιάφορα και βρίσκονται συνεχώς απέναντι μας. Η κατάσταση έχει ξεφύγει εδώ και καιρό, θέτει σε κίνδυνο την υγεία, την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια των παιδιών, των εκπαιδευτικών και όλων των εργαζομένων σε κάθε σχολείο.
Εμείς τονίσαμε πολλές φορές ότι, εξωσχολικοί μπαινοβγαίνουν στα σχολεία με τη μεγαλύτερη ευκολία και διακινούν παράνομες ουσίες, με αποδέκτες βέβαια τους ίδιους τους μαθητές. Περαιτέρω, μεταξύ άλλων, ζητήσαμε επιτακτικά στο παρελθόν, τα σχολεία να φυλάσσονται από ειδικά εκπαιδευμένα άτομα ασφαλείας αλλά αυτό κατέστει αδύνατο. Μήπως έγινε κάποια αντίδραση από τους οργανωμένους γονείς; Μήπως το κράτος πήρε μέτρα;
Ο ρόλος των οργανωμένων γονιών δεν είναι μόνο να λαμβάνει μέρος στις διάφορες επιτροπές του ΥΠΠ και να ευκολύνει τον εκάστοτε Υπουργό να υλοποιεί τους σχεδιασμούς του, ακόμα και όταν αυτοί οι δεν πληρούν τις βασικές αρχές, ούτε το καλώς νοούμενο συμφέρον της παιδείας μας.
Εμείς θα συνεχίσουμε να διαμαρτυρόμαστε για την απραξία της Πολιτείας, η οποία ανέχεται αυτή την κατάσταση αλλά και την αδράνεια των γονιών, προσπαθώντας να μεταθέσουν αλλού τις ευθύνες.
Τέλος, εμείς ζητούμε από την Πολιτεία να προστατεύσει την ασφάλεια και την υγεία των μαθητών και των εκπαιδευτικών και θεωρούμε ότι η ανάγκη για ενίσχυση των κοινών δράσεων μεταξύ γονέων και εκπαιδευτικών, πρέπει να αποτελεί κοινή επιδίωξη γιατί τελικά αυτή την αντιπαράθεση την πληρώνουν οι ίδιοι οι μαθητές.
ΑΝΤΡΕΑΣ ΜΑΥΡΑΤΣΑΣ *Μέλος του ΚΔΣ ΟΕΛΜΕΚ
ΣΧΟΛΙΑ